کرمانشاه را باید با دل شناخت؛ با قلبی آگاه و چشمی که تاریخ را در چهره‌ی مردم می‌بیند.
اینجا فقط یک شهر نیست، روایت زنده‌ای‌ست از پایداری، صداقت، و فرهنگ.
در پنجم مرداد، ما نه‌فقط یک جغرافیا، بلکه روح ایستادگی یک ملت را پاس می‌داریم؛
روزی برای مردمی که سنگینی قرن‌ها رنج و شکوه را بر دوش کشیده‌اند، بی‌آنکه خم شوند.

در سال‌های آتش و آهن، در روزهایی که جنگ بر خاک ایران سایه انداخته بود، کرمانشاه سینه سپر کرد.
در هشت سال دفاع مقدس، این مردم حتی یک روز، شهرشان را رها نکردند…
در آسمانی که هر لحظه ممکن بود آوار شود، چراغ خانه‌ها روشن ماند و صدای زندگی خاموش نشد.
اینجا، سنگر بود نه شهر؛ مردمش، سرباز بودند نه فقط ساکن.

اما تلخی ماجرا اینجاست: علیرغم این همه جانفشانی، این همه فداکاری، کرمانشاه هنوز آن‌گونه که شایسته است، دیده نشده.
استانی با این‌همه افتخار، هنوز درگیر آمار بالای بیکاری است.
مردمانی با این‌همه نجابت، هنوز زیر سایه‌ی فقر، محرومیت، و بی‌توجهی نفس می‌کشند.
کرمانشاه، در سکوت، زخم می‌خورد و نجیبانه دم نمی‌زند… اما این سکوت، نباید به فراموشی تعبیر شود.

دولتمردان، مسئولان، تصمیم‌گیران:
کرمانشاه سهم بیشتری از عدالت می‌خواهد، نه از صدقه.
این استان، نیاز به توجه دارد، نه ترحم؛
نیاز به کار دارد، به زیرساخت، به صنعت، به فرهنگ و به سرمایه‌گذاری واقعی.

در کنار همه‌ی این‌ها، کرمانشاه همچنان ایستاده است؛
بر قله‌ی فرهنگ، هنر و شرافت.
از صدای ملکوتی شهرام ناظری، تا زخمه‌های عمیق کیهان کلهر؛
از غزل‌های جاودان رحیم معینی کرمانشاهی،
تا قلم فاخر میر جلال‌الدین کزازی.
از شعرهای آسمانی احمد عزیزی،
تا نگاه دقیق پوران درخشنده،
و تا نام پرافتخار ابوالقاسم لاهوتی، شاعر آزادی،
و دکتر محمد کرمانشاهی، نماد دانش و انسان‌دوستی.

کرمانشاه، شهری‌ست که هم ریشه در تاریخ دارد، هم شاخه در آسمان هنر.
اما امروز بیش از همیشه، به مهر و توجه شایسته‌اش نیاز دارد؛
تا آمارهای غم‌انگیز رنگ ببازند و جای خود را به رونق، شادابی و سربلندی بدهند.

پنجم مرداد، فقط یک روز نیست.
روزی‌ست برای دیدن کرمانشاه، نه فقط ستودن آن.
روزی‌ست برای ایستادن در کنار مردمش،
و برای فریاد زدن اینکه:
کرمانشاه، مایه‌ی غرور ایران است و شایسته‌ی عزتی بیشتر از آن‌چه امروز دارد.
میلاد صفری
فعال رسانه ای