کرمانشاه دیار شکوهمند و پر زرق و برگی است که از هر نظر، آیینۀ تمام نمای میهن می باشد. از ویژگی های طبیعی اش بگوییم که زیبایی های سرزمینی و اقلیم های گوناگون ایران (گرمسیر، معتدل و سردسیر) را می‌توان یکجا در استان کرمانشاه مشاهده نمود. از نظر تاریخی نیازی به گفتن ندارد که در نوع خود بی نظیر است و این سرزمین عجایب دارای آثار تاریخی چه در زمان باستانی و چه در دورۀ اسلامی است که می توان به مجموعه تاریخی بیستون، معبد آناهیتا، تاق بستان، تکیه معاون الملک، کاخ خسرو، سنگ‌نگاره آنوبانی‌نی و ده ها اثر دیدنی دیگر اشاره کرد. به لحاظ فرهنگی و اجتماعی باید گفت کرمانشاه مهد گویش ها، قومیت ها و مذهب های مختلفی است که به دلیل همین تنوع به آن «هند ایران» هم می گویند و از این رو بیراه نیست اگر بگوییم جامعۀ رنگارنگ ایران، هر رنگش در این دیار خوش نشان به چشم می آید و نکتۀ جالبش این است که به رغم این تعدد فرهنگی و تکثر اجتماعی، کوچک‌ترین اثری از اختلاف و چند دستگی در میان این هویت‌ها وجود ندارد و از این نظر، الگوی همبستگی اجتماعی در کشور می باشد. بغرنج است کرمانشاهی با این پتانسیل ها و جاذبه های بی شمار که اساساً باید در محور توسعۀ ملّی قرار بگیرد، به دلیل اهمال سیاست‌گذاران محلی و مرکزی، از محروم ترین استان های کشور می باشد. با همۀ این ها کرمانشاه ایران کوچکی است که غنی‌ترین ویژگی های میهن (از دید انسانی، دینی، طبیعی، فرهنگی و تاریخی) را می توان در آن دید و به موجب همین خصلت سرزمینی، هرکسی که ساکن و مهمانش است با بوئیدن آب و هوا و دیدن رخساره اش، به یاد این بیت از حکیم نظامی گنجوی می افتد که:همه عالم تن است و ایران دل/ نیست گوینده زین قیاس خجل