رامین پی بردی
اگر دانش جامعه شناسی داشتم و مدیریت ارشد اجرایی ، به این موارد بیش از پیش توجه می نمودم: با اهالی جامعه و کنشگران اجتماعی بیشتربه گفتگو پرداخته و نخبگان فعالیتهای اجتماع محور را در بازه زمانی کوتاهی شناسایی و از ظرفیت شان برای حل مسائل مردم بهره ها می بردم .آزموده را دیگر نمی آزمودم و از دانشگاه ها انتظار خلق راهکاربرای حل معضلات اجتماعی ،فرهنگی و اقتصادی را نمی داشتم چرا که اگر برنامه ای داشتند تاکنون ارائه نموده بودند. دانشگاهی که تعاملی با کنشگران اجتماعی ندارد چگونه ممکن است توانایی حل مشکلات مردم و اجتماع را داشته باشد ؟انتظار طراحی وتدوین برنامه از دستگاههای اجرایی را به حداقل می رسانیدم چرا که اگر برنامه ای داشتند وضعیت کرمانشاه بسیار بهتر از وضع فعلی آن بود.برنامه ریزی برای توسعه را از پائین به بالا و با اتکا به سرمایه های انسانی موجود در استان انجام می دادم.اولویت را بدون هیچگونه درنگی به گردشگری داده و استان را تبدیل به کارگاه بزرگی برای آموزش و توانمند سازی فراگیر همه آحاد جامعه جهت تغییر نگرش به سمت توسعه گردشگری اجتماع محور می نمودم.ایده پردازی ،طراحی و اجرای رویدادهای گردشگری را به مردم می سپردم تا بر اساس داشته های آئینی ، فرهنگی وطبیعی به توسعه گردشگری رویداد محور بپردازند. .از همه اقشار جامعه به خصوص مدیران دستگاههای اجرایی تقاضا می کردم که به هر بهانه کاری ،آموزشی ،فرهنگی و طبیعی ،اهالی ایران را به کرمانشاه دعوت نمایند و فرهنگ میزبانی را بسیار ترویج می نمودم.مردم و انرژی بی پایان آنان را باور داشته و قدر و کرامت آنانیکه خستگی ناپذیر در جهت تقویت اشتغال و اقتصاد و خیر رسانی به مردم تلاش می نمایند را پاس می داشتم.یکی از اولویتهای خویش را صرف شناسایی و تقویت زیر ساختهای فرهنگی و اجتماعی کرده و به تولید محتواهای خوب و ارزشمند با موضوع معرفی داشته های فرهنگی ، تاریخی و طبیعی کرمانشاه در شبکه های اجتماعی توجه ویژه می کردم.تشریفات اداری ملاقات با مردم را به حداقل رسانده و مشتاقانه به پیشواز نوآوران اقتصادهای شهری و روستایی می رفتم.رسانه ها را به عنوان صدای مردم بیشتر مطالعه و مطالبات مردمی را به دقت رصد می نمودم.