سجاد رستمی
پس از پیروزی انقلاب در چهارچوب برنامه های توسعه، مطالعات توسعۀ روستایی با هدف بهبودی در وضع زندگی روستاییان برنامه ریزی و طراحی شدند، اما متأسفانه در عمل مشاهده می کنیم که با وجود گذشت چند دهه، همچنان بعضی از روستاها، از داشتن ابتدایی ترین تسهیلات رفاهی و امکانات معیشتی محرومند؛ حتّی می توان گفت به آب آشامیدنی سالم و سامانۀ لوله کشی استاندارد هم دسترسی ندارند. این مورد در روستای بوژان واقع در دهستان عثمانوند و بخش فیروزآباد که از توابع شهرستان کرمانشاه می باشد، به تازگی و با وخامت شدیدی دیده می شود؛ روستایی که زمانی از امکانات بالا و سطح خدمات رسانی نسبتاً مناسبی برخوردار بود، امروز به وضعیتی دچار شده است که ساکنان آن در تهیه و تأمین آب آشامیدنیِ بهداشتی با دشواری های فراوانی دست و پنجه نرم می کنند. به طور مشخص، سرابی که سرچشمۀ آب روستای بوژان است، در هنگام بارش های سیل آسا گل آلود می شود و در مسیر آب رسانی به سکونت گاه های این روستا، به آب غیر قابل مصرف و کاملاً آلوده ای تبدیل می شود. این وضع فعلی موجب شده است که آنان برای رفع نیازهای روزانه خود از آب های معدنی به جای آب لوله کشی شده، استفاده کنند. طبیعی است تداوم این روند مخاطره ساز، افزون بر مسئله تأمین نیازهای آبی روستا، با جمعیتی حدود ۲۰۰۰ نفر، تأثیر زیادی نیز در ابتلای به بیماری های خطرناک دارد. ضروری است مسئولان مربوطه در سطح استان و شهرستان با تسریع عملکرد خویش و با اختصاص اعتبار عمرانی لازم، ضمن تسهیل و تصحیح فرایند آب رسانی و تأمین نیازهای اضطراری اهالی روستای بوژان و روستاهای مشابه آن، از تبدیل این چالش ها به بحران جلوگیری کنند و به جای مته به خشخاش گذاشتن و سخت گیری های اداری، طبق ادعاهای خود در خصوص خدمت به مردم، گره گشای گرفتاری های بغرنج و مسائل خطیرشان شوند. به گفتۀ حضرت حافظ: چو غنچه گرچه فروبستگی ست کار جهان/تو همچو باد بهاری گره‌گشا می باش